Transmontania jest chyba w każdym z nas - wybieramy się za morza i przekraczamy najwyższe przełęcze, by przekonać się, że zmienieni przez czynniki zewnętrzne, pozostajemy w głębi swojej istoty wciąż tacy sami, wędrówka przydaje nam jedynie zmarszczek na twarzy. Kolekcjonujmy je, każda z nich jest śladem uśmiechu lub cierpienia. Macie lepszy pomysł? Dlatego ja zostaję przy Transmontanii, chociaż będzie tu coraz mniej o Sudetach i o Czechach.
Poniższy tekst dedykuję Najbliższym. Ich poświęceniu i cierpliwości zawdzięczam możliwość skorzystania z tej formy rekreacji, jaką jest zabawa słowami i obrazami, których źródłem są podróże po północnych obszarach Republiki Czeskiej. Dla nich też głównie piszę ten tekst. W tekście (zabawnie nazwanym przez właścicieli portalu "blogiem") notatki (równie zabawnie nazwane "postami") będą pojawiać się niekoniecznie w szyku chronologicznym - stąd warto czasem zajrzeć do notatek z wcześniejszych dni. Transmontania z czasem stała się też dla autora platformą, na której kontynuuje on, narażając na szwank swoją i tak nie najlepszą reputację, projekt artystyczny "Niska Rozdzielczość". Wszak to fotograf robi zdjęcie, nie zaś bezmyślny aparat. Zgodnie z tą regułą im mniej pikseli tym lepiej. Im mniej szkoły tym lepiej. Co byśmy zrobili bez prowokacji. Zapraszam.

[Some information should be given to those of friends, who do not speak Polish language - within the blog "Transmontania" the author presents his adventures and impressions from short and long trips, through the Czech Republic, and between two capitals: Prague and Wroclaw. The images and text, sometimes provocative, should be understood with carefulness. Although originally presumed for the route Wroclaw - Prague - Wroclaw, Transmontania now covers the wider spectrum of cultural interests of the author.]

piątek, 23 września 2011

Pożegnanie

-Mój szef pracował pięć lat w Niemczech! Smakuje wam? - pyta niski, krępy kelner. Jeden z klientów przechodzi kolo nas. Po kolei wskazuje palcem i mówi:
-Pan z Irlandii, pani z Korei, a pani z Madrytu. Pomyliłem się? - uśmiecha się życzliwie i wychodzi, pewnie do pracy; przecież kończy się sjesta. Jak zwykle wzięli mnie za mieszkańca Wysp, a Madzię za mieszkankę Śródziemnomorza. Tak, tak, czasem trzeba wymyślić lub odświeżyć polskie słowo, które jest odpowiednikiem obcego – bo żadnemu fachowcowi się nie chciało - Mediterrania. Kelner z kucharzem docenili naszą trzydniową lojalność – na pożegnanie proponują od siebie tutejszy specjał – etxeko patxarana – na butelce gałązka z owocami – napój trochę przypomina słoweńską nalewkę na borówkach, trochę sardyńską. Kelner wciąż przeprasza, że nie przygotował flanu, o który dopominała się Madzia – w końcu to jednak Hiszpania. Na szczęście jest serniczek.

Oferta baru Nevada

Serniczek

Etxeko patxarana I

Etxeko patxarana II
Autor: o

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)