Transmontania jest chyba w każdym z nas - wybieramy się za morza i przekraczamy najwyższe przełęcze, by przekonać się, że zmienieni przez czynniki zewnętrzne, pozostajemy w głębi swojej istoty wciąż tacy sami, wędrówka przydaje nam jedynie zmarszczek na twarzy. Kolekcjonujmy je, każda z nich jest śladem uśmiechu lub cierpienia. Macie lepszy pomysł? Dlatego ja zostaję przy Transmontanii, chociaż będzie tu coraz mniej o Sudetach i o Czechach.
Poniższy tekst dedykuję Najbliższym. Ich poświęceniu i cierpliwości zawdzięczam możliwość skorzystania z tej formy rekreacji, jaką jest zabawa słowami i obrazami, których źródłem są podróże po północnych obszarach Republiki Czeskiej. Dla nich też głównie piszę ten tekst. W tekście (zabawnie nazwanym przez właścicieli portalu "blogiem") notatki (równie zabawnie nazwane "postami") będą pojawiać się niekoniecznie w szyku chronologicznym - stąd warto czasem zajrzeć do notatek z wcześniejszych dni. Transmontania z czasem stała się też dla autora platformą, na której kontynuuje on, narażając na szwank swoją i tak nie najlepszą reputację, projekt artystyczny "Niska Rozdzielczość". Wszak to fotograf robi zdjęcie, nie zaś bezmyślny aparat. Zgodnie z tą regułą im mniej pikseli tym lepiej. Im mniej szkoły tym lepiej. Co byśmy zrobili bez prowokacji. Zapraszam.

[Some information should be given to those of friends, who do not speak Polish language - within the blog "Transmontania" the author presents his adventures and impressions from short and long trips, through the Czech Republic, and between two capitals: Prague and Wroclaw. The images and text, sometimes provocative, should be understood with carefulness. Although originally presumed for the route Wroclaw - Prague - Wroclaw, Transmontania now covers the wider spectrum of cultural interests of the author.]

poniedziałek, 21 marca 2011

Lux ex Occidente

Z Malej Strany do Josefova najłatwiej dostać się przez most Manesa. Na skwerze, pomiędzy Rudolfinum i Wełtawą  postawiono Manesovi pomnik. Nie łatwo się zorientować o którego Manesa chodzi - było ich czterech, Antoni, Wacław, Józef i Gwidon - wszyscy byli artystami, wszyscy byli spokrewnieni, wszyscy malowali dla Pragi. Była jeszcze Amalia - córka Antoniego, siostrzenica Wacława, siostra Józefa i Gwidona. Prace wszystkich wystawiane są w Galerii Narodowej w Pradze. W rzemiośle liczy się wielopokoleniowa tradycja. Dalej wybrzeżem Dvoraka dotrzesz do miejsca skąd możesz skierować się na most Czechowa lub ulica Paryską, na południe, do Józefowa. O, proszę.

 Lux

Józef Manes

Spacer

Para

Josefov
Autor: o

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)