Transmontania jest chyba w każdym z nas - wybieramy się za morza i przekraczamy najwyższe przełęcze, by przekonać się, że zmienieni przez czynniki zewnętrzne, pozostajemy w głębi swojej istoty wciąż tacy sami, wędrówka przydaje nam jedynie zmarszczek na twarzy. Kolekcjonujmy je, każda z nich jest śladem uśmiechu lub cierpienia. Macie lepszy pomysł? Dlatego ja zostaję przy Transmontanii, chociaż będzie tu coraz mniej o Sudetach i o Czechach.
Poniższy tekst dedykuję Najbliższym. Ich poświęceniu i cierpliwości zawdzięczam możliwość skorzystania z tej formy rekreacji, jaką jest zabawa słowami i obrazami, których źródłem są podróże po północnych obszarach Republiki Czeskiej. Dla nich też głównie piszę ten tekst. W tekście (zabawnie nazwanym przez właścicieli portalu "blogiem") notatki (równie zabawnie nazwane "postami") będą pojawiać się niekoniecznie w szyku chronologicznym - stąd warto czasem zajrzeć do notatek z wcześniejszych dni. Transmontania z czasem stała się też dla autora platformą, na której kontynuuje on, narażając na szwank swoją i tak nie najlepszą reputację, projekt artystyczny "Niska Rozdzielczość". Wszak to fotograf robi zdjęcie, nie zaś bezmyślny aparat. Zgodnie z tą regułą im mniej pikseli tym lepiej. Im mniej szkoły tym lepiej. Co byśmy zrobili bez prowokacji. Zapraszam.

[Some information should be given to those of friends, who do not speak Polish language - within the blog "Transmontania" the author presents his adventures and impressions from short and long trips, through the Czech Republic, and between two capitals: Prague and Wroclaw. The images and text, sometimes provocative, should be understood with carefulness. Although originally presumed for the route Wroclaw - Prague - Wroclaw, Transmontania now covers the wider spectrum of cultural interests of the author.]

sobota, 3 maja 2014

Rozwidlenie drogi

Jedynie poranna pobudka, gdzieś między piątą a szóstą, po której następuje napalenie w kaflowym piecu, może zapewnić ci zdrowe spojrzenie na ten nieuzasadniony ciąg przypadków, zwany życiem. Z naszej chatki widać rozwidlenie dróg; obie kierują się mniej więcej na Zachód. Jedna jest kręta, prowadzi nieco pod górę, bardziej na południe, druga odbija górskim grzbietem nieco na północ. Z chatki widać poprzeczne, nakładające się na siebie w oddali łańcuchy gór. Gdyby przyłożyć linijkę do kąta, który tworzą rozwidlające się drogi, to wkrótce, rozwijając odpowiednią prędkość, dotarlibyśmy po tej linii nad Atlantyk, gdzieś w okolice północnej Francji, a dalej do stanu Quebec.

 
Między piątą a szóstą

Autor: o
Lokalizacja: Čenkovice, Czechy
Subskrybuj: Posty (Atom)